รู้สึกคิดถึงจังค่ะ ไม่ได้เขียนหาเลย พอดีว่ายุ่งๆกับเวลาว่างอยู่ค่ะ เจ๊สบายดีใช่มั้ยคะ แหม...ก็ต้องสบายดีอยู่แล้น เจ๊ร่าเริงสดใส มีปัญหาอะไร เจ๊ก็หัวเราะได้ ชิลล์ๆเนอะ วิ่งเอาหัวโขกปัญหา ดาวกระจายยยยย...(ทำท่าด้วยนะคะ) เอ่อ ผิดคิว...ปัญหากระจายน่ะค่ะ ขอโทษที...
หนูเผลอหลบลงรูไปไม่เท่าไหร่ ตำบลก็ยังสนุกสนานเหมือนเดิมนะคะ โผล่หน้ามาอีกที เจอข่าว คุณตาขอทานพิการเป็นโปลิโอตั้งแต่กำเนิด กำพร้าพ่อแม่ ยึดอาชีพขอทานจนได้ดิบได้ดี คุณตาใจบุญบริจาคเงิน 1 ล้านบาทให้วัดเมื่อเช้านี้ หลังจากปีที่แล้วบริจาคไป 4 แสนบาท และปีก่อนๆอีกมากมายนับไม่หวาดไม่ไหว หนูเห็นแล้วทึ่งอ่ะค่ะ ทั้งเรื่องเศรษฐกิจที่มั่งคั่งของเรา ที่แม้แต่ขอทานยังล่ำซำกันขนาดนี้ แล้วนักการเมืองล่ะคะเจ๊ หนูกำลังคิดเล่นๆอยู่ว่า ป่านนี้ไม่ซื้อเมฆมาขี่เล่นเป็นซุนหงอคงไปแล้วหรือ มีตราดาวสามแฉกด้วย อิๆๆ...
กลับมาที่คุณตา แกใจบุญจังอ่ะค่ะ เอาตังค์ที่เค้าบริจาคมา ไปบริจาคอีกต่อหนึ่ง นับเป็นขอทานที่มีเมตตานะคะ หลังจากซื้อบ้านไปแล้ว 1 หลังด้วย นี่แหล่ะที่เค้าว่า มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท อย่าให้ขาดสิ่งของต้องประสงค์ เหลียวลูกกะตากลับมามองตัวเอง เอ๊...ไม่ค่อยชัด เดินไปส่องกระจก...หนูเห็นตัวเองอายขอทาน...แง๊...ก็เกิดมาใช้ชีวิต ถลุงตังค์พ่อแม่ไปตั้งเยอะ ทำงานตัวเป็นขนมาเป็นสิบปี เงินล้านหน้าตายังไง ก็ไม่เคยรู้จัก จะไม่ให้หนูอายคุณตาขอทานยังไงไหว พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ ฮือๆๆ...อ้าว...น้ำตาไม่ออกแฮะ...เดี๋ยวขอไปดูซี่รี่ส์เกาหลีแป๊บนะคะ รับรอง...ร้องกระจุย...
หนูคงหายหน้าไปนานจริงๆด้วย มีเรื่องสุมในหัวอกเต็มไปหมด อยากจะคุ้ยมาระบายให้เจ๊ฟังอ่ะ ไม่รู้จะเอาเรื่องไหนก่อนดี เอาอันนี้ดีกว่า เพราะว่าอันนี้ประทับใจจัง อยากรู้จริงๆว่าในใจเจ๊ของหนูคิดกับเรื่องนี้ยังไง
ก็เรื่องของตั่วเฮีย (พี่ใหญ่) ไงคะ ที่มีคนปากบอนไปปรักปรำตั่วเฮียว่า กินเหล้าเข้าประชุมสภาอบต.ไง ถึงขนาดลงทุนไปคุ้ยขยะหาหลักฐาน ทำตัวเป็นเชอร์ล็อค โฮมส์กันทีเดียวเชียว อยากจะหัวร่อให้ฟันร้าว เจอตั่วเฮียของเราสอยเข้าไปหลังจากวันเกิดเหตุว่า ไม่จริ๊ง ไม่จริง...ไปเอามาจากไหน แถมฟ้องไอ้คนพูดด้วย หนอยมาหมิ่นประมาทตั่วเฮียเรายังเงี้ยได้ยังไงเนอะ แน่จริง...ก็ลงลิ้นชัก นั่งไทม์แมชชีนพี่โดเรม่อนไปพิสูจน์กันก็ด๊าย...ทำกับตั่วเฮียของเราแบบนี้ ตั่วเฮียเสียชื่อโหมะเลยนะคะเจ๊...เจ๊อย่าลืมพูดเข้าข้างตั่วเฮียเยอะๆนะ ตั่วเฮียเป็นคนดี ต้องช่วยกันเชียร์ค่ะ ทำดีดีจะส่งให้เห็นผล ไม่วันใดก็วันหนึ่งเนี่ยแหล่ะ
แต่สังคมตำบลเราก็เหลือเกินนะคะ ที่ชอบหลักฐานน่ะคะ ตั่วเฮียแกเลยไปเอาใบรับรองแพทย์มาให้ดูว่าที่แกเดินเซวันนั้น เพราะว่าขาเจ็บต่างหาก มีหมอยืนยันด้วย หนูนะ...สะใจเป็นบ้าไปเลย หงายเงิบกันไปหมด ทั้งนักข่าวและไอ้คนขุดคุ้ย สมน้ำหน้าจริงๆ พวกฝ่ายแค้น คิดจะจับเสือมือเปล่า...ชิชะ...ไม่รู้ซะแล้ว ว่าตั่วเฮียเป็นใคร การศึกษาไม่ใช้มะล็อกก๊อกกิ๊ก ระดับไหนแล้ว กว่าจะจบมาได้ ความสามารถล้วนๆ ภาษากิริยาสมน้ำสมเนื้อ พูดจาภาษาปะกิดที เคยมีใครตามทันมั้ยเล่า ชื่อเสียงสั่งสมมานาน ตั่วเฮียไม่มาทำให้ตัวเองเสียเพราะเรื่องแค่นี้ร้อก...เจ๊ว่าหนูพูดถูกมั้ยอ่ะ ตั่วเฮียข้า...ใครอย่าแตะ วะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ....
พูดถึงเรื่องใบรับรองแพทย์ เจ๊ได้ยินข่าวมั้ยคะ ไม่แน่ใจว่าหนูเคยเล่าให้เจ๊ฟังมั้ยนะ เรื่องที่ข้าราชการระดับสูงคนนั้น แกไปตบบ้องหูพนักงานผู้ต่ำต้อยเข้า เพราะคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าโลก และพนักงานผู้ต่ำต้อยเป็นไพร่ในเรือนเบี้ยอ่ะค่ะ ก็ดั๊นไปตบที่สนามบิน มีพระเอกเป็นกล้องวงจรปิดพอดี แล้วโชคดีมากเลยที่ไม่ใช่กล้องดัมมี่ มีกล้องอยู่ข้างในจริงๆด้วย...ฮ่ะๆๆ และกล้องก็ไม่เสียอีกต่างหาก เรื่องบังเอิญอย่างงี้ไม่น่าเป็นไปได้เนอะ ตอนแรกหนูก็ว่าเค้านะคะ ดูซิ...เป็นผู้ใหญ่ ทำตัวไม่งามเลยนะคะ ว้า...แย่จัง...
แต่จริงๆแล้ว หนูอยากสารภาพผิดอ่ะค่ะ หนูเข้าใจเค้าผิดถนัดเลยนะคะ ความจริงเค้าป่วยค่ะเจ๊ มีใบรับรองแพทย์ยืนยันอีกแล้ว อ๋อ...ห่วงเค้าเหรอคะ ค่ะ...ก็น่าห่วงมากเอาการอยู่ ก็แหม ป่วยเป็นโรคทางจิตเลยนะคะ เลยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ หนูอยากเห็นหน้าหมอที่เซ็นต์ใบรับรองจังค่ะ ทำไมน่ะเหรอคะ ไม่มีอะไรหรอก หนูแค่อยากแน่ใจว่าไม่ใช่หมอลักษณ์ฟันธงหรือ หมอกฤษณ์คอนเฟิร์มน่ะค่ะ
แปลกมากอ่ะ ทำงานมาตั้งนาน ไม่มีใครรู้เลยได้ไง พี่กล้องวงจรปิดจับแกได้ซะอย่างงั้น ถ้าไม่มีพี่เค้าเราจะทำยังไงกัน เรายกโขยงกันไปชาบูชาบูพี่กล้องวงจรปิดกันดีมั้ยคะ แล้วมอบเหรียญกล้าหาญเพื่อเป็นเกียรติด้วย คนที่มาเปิดเผยผลหลังจากการสอบสวน เค้าก็ยืนยันด้วยว่าสอบสวนไปตามความจริง ด้วยความบริสุทธิ์ยุติธรรมไม่ได้เข้าข้างฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดทั้งสิ้น
คุณข้าราชการคนนี้แกป่วยจริงอะไรจริงนะคะ จะมาพบหน้าสื่อมวลชนยังไม่มีแรงเล้ย มันน่ายินดีจริงๆนะคะที่ความจริงเป็นเรื่องเข้าใจผิด นึกว่าชนชั้นผู้น้อยโดนตบฟรีซะแล้ว แหม...ก็อย่างน้อย เราก็รู้แล้วว่า กระบวนการสืบสวนสามารถพึ่งพา ทำให้ความจริงปรากฏได้ สังคมเรามีแต่คนดีๆ ถ้าเปาบุ้นจิ้นนั่งกินไข่เต่าอยู่แถวเนี้ย แกคงเหงาเพราะตกงาน ต้องนั่งแคะเล็บขบเล่นแหงๆ ก็ไม่มีคนชั่วให้ตัดสินเลยอ่ะค่ะ กิ๊วๆๆ...หนูล้อเปาบุ้นจิ้นเล่นนะคะ อย่าเข้าใจผิด...
ว่าแต่ว่า ถ้าเราส่งทีมสำรวจไปทำโพล์คนที่อยู่สูงๆนี่ เค้าจะมีใบรับรองแพทย์กันคนละใบเลยมั้ยคะเจ๊ เจ๊น่าจะเริ่มส่งทีมออกค้นหาได้แล้วนะคะ ว่ามีใครป่วยบ้าง ตำบลเราจะได้เตรียมรับมือทัน ปัญหาเรื่องป่วยนี่มันเรื่องใหญ่นะคะ กระซิบไว้รู้กันแค่สองคนน้า ว่าอาจใหญ่กว่าน้ำท่วมอีกอ่ะ เจ๊รู้จักฮิตเล่อร์ใช่มั้ยอ่ะคะ ว่ากันว่า เค้าก็ป่วยทางจิตนะ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็วอดวายกันไปหลายแล้น เราน่าจะหาทางป้องกันไว้ก่อน เผื่อจะได้ให้นักวิจัยปรุงอาหารผสมซินไบโอโพรเทค สูตรเสริมสร้างพัฒนาการเพื่อลูกน้อย แบบนมเด็กน่ะค่ะให้พวกเนี้ยเค้ารับประทานเข้าร่างกายไปบ้าง สงสัยตอนเด็กๆอาจขาดสารอาหารนะคะ ร่างกายไม่แข็งแรง จิตก็เลยพลันเสื่อมไปด้วย แต่ถ้าเจ๊หาทางป้องกันได้น้า ต่อให้เป็นสปอร์ตเรนเจอร์ก็เถอะ...อาจต้องเรียกเจ๊ว่า “พี่” ก็ได้...ฮีโร่เลยอ่ะ เขินแทนจัง...
เจ๊ๆ...อันนี้หนูได้ยินมา ไม่รู้จริงอ๊ะป่าว...หนูว่านักข่าวใส่ไฟแก็งค์อบต.ของเจ๊ชัวร์ค่ะ เค้าว่าอบต.ทำงบประมาณซื้อ iPad, iPhone ให้สมาชิกอ่ะ อร๊าย...รับไม่ด๊าย มาใส่ไคล้กันเช่นนี้ เค้าทำได้อย่างไร เค้าทำได้อย่างไร ทำลายหัวใจของคนดีที่สุดของหนู เจ๊สู้อุตส่าห์ตะเกียกตะกายทุ่มเทข้ามน้ำข้ามทะเลบินไปดูแท้ปเล็ตที่แสนจะทรงประสิทธิภาพมาให้เด็กป.1 ใช้ ประหยัดเงินไปก็มากโข แล้วอาร้าย...จะมาบอกว่าเจ๊จะแจก iPad, iPhone ให้พวกสมาชิกอบต. เมตตามหานิยมผิดที่ผิดทางไปมั้ยคะ เงินเดือนเงินดาวก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะเจ๊ จะมารับของแจกของบริจาค มันจะสมศักดิ์ศรีเหรอคะ
ที่ทักเนี่ย...ใช่ว่าจะอิจฉาตาร้อนผ่าวอะไรนะคะ แต่อยากบอกว่า อายุอานามก็มากๆกันแล้ว มาถ่างตามองแอ๊บเอิ๊บอะไรเยอะๆ มันจะเสียสุขภาพกันเปล่าๆ พอสุขภาพกายไม่ดี สุขภาพจิตก็จะเสื่อมตามไปอีก ทีนี้ก็ป่วยเป็นงูกินหางกันไปเลย แล้วจะทำยังไงกันล่ะคะ บอกพวกเค้า เอาสายตาไปดูทุ่งไร่ทุ่งนาเวลาว่างๆมันจะดีกว่ามั้ยคะ ทำให้ท้องทุ่งเขียวขจี ตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าสีสดใส ไกลสุดลูกหูลูกตา ออกจะดูงามกว่านะคะ...อ้อ...ลืมไป หรือว่ายังมีโปรเจ็คท์ย้ายกาแล็คซี่กันอยู่คะ เอ่อ...งั้นไม่เป็นไร พอหากลุ่มดาวภพใหม่เจอ เราค่อยเริ่มก็คงยังไม่สายเนาะ...อย่างนั้นก็บ่เป็นหยัง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เอาเป็นว่าเราแจก iPad เด็กป.1 ด้วยดีกว่าค่ะ จะได้ไม่เกิดความเหลื่อมล้ำไงคะ เด็กๆเค้าจะได้ชาบูชาบูเจ๊เช้าเย็น ดีไม่ดีมีถวายดอกบัวกันเลยเชียวนะงานเนี้ย
อีกอย่างค่ะเจ๊ หนูเห็นข่าวหลายวันแล้ว เห็นว่ามีการเชิญซินแสมาดูฮวงจุ้ยให้กับทำเนียบอบต.น่ะค่ะ แล้วก็จะมีการปรับทัศนียภาพ ปลูกถอนต้นไม้ตามสมควร เห็นแล้วปลื้มค่ะ เรื่องนี้เรื่องใหญ่ ตำบลเราจะเจริญได้มั้ย ก็ขึ้นกับทัศนียภาพทำเนียบเนี่ยแหล่ะ ในฐานะแฟนพันธุ์แท้แพ้ทางเจ๊ ขอเสนอนิดหนึ่งได้มั้ยคะ ไหนๆก็ทำแล้ว เพื่อให้เกิดสิริมงคลสูงสุด เจ๊เชิญซินแสดังๆ มาพร้อมกันซักโหลดีมั้ยคะ แล้วให้ซินแสเขียนสิ่งที่ต้องทำลงในกระดาษ ว่าต้องปลูกต้องถอนอะไรบ้าง ห้ามแอบลอกกันเด็ดขาดน้า แล้วเอาใส่กล่องมาส่ง จะได้ดูว่ามันเป็นศาสตร์แห่งการมีเหตุและผลจริงๆ มันต้องเท่มากๆเลยนะคะ ที่ทุกคนแยกกันทำ แล้วออกมาได้ผลเหมือนกันหมด ว้าย...หัวแหลมจังนะเรา...
ที่เสนอนี่เพราะรักเลยนะคะ ก็แหม...หนูหวังดีอ่ะ กลัวว่าจะเหนื่อยกัน ก็ต้นสวาปาล์ม...(ชื่อเต็มจริงๆของต้นปาล์มอ่ะค่ะ เจ๊คงทราบดีเนาะ) ก็ต้นสวาปาล์มต้นหนึ่งมันไม่ใช่ถูกๆนะคะ เดี๋ยวปลูก เดี๋ยวถอน เดี๋ยวอยู่ข้างหน้า เดี๋ยวย้ายมาข้างหลัง ถ้ามันบ่นได้มันก็คงเวียนหัว เพราะไม่รู้จะสวาปาล์มตรงไหนดี ทางที่ดีก็ปลูกมันทั่วๆจะได้สวาปาล์มอย่างสม่ำเสมอ หรือไม่ก็ถอนออกทั้งหมด จะได้ไม่สวาปาล์มเลย แต่อย่างหลังนี่เป็นไปไม่ได้แหงๆ ก็ต้นสวาปาล์มให้ร่มเงาประดุจร่มโพธิ์ร่มไทรทุกคนในคณะอบต.มานานนม ถ้าจะไม่สวาปาล์มกันเลยจริงๆ มีหวังร้อนกันแย่เลยนะคะ เจ๊ว่าแมะ...
เพราะฉะนั้นเราก็เลือกข้อ ก. ปลูกสวาปาล์มอย่างสม่ำเสมอ ทุกท่านกินอิ่มนอนหลับ ตำบลก็จะเจริญรุ่งริ่ง...เอ๊ย...รุ่งเรืองเฟื่องฟูเป็นฟองฟอร์มาลีนกันล่ะคราวนี้ หากทำเนียบอบต.มีทัศนียภาพที่งดงามแล้วไซร้ อย่าได้ห่วงเรื่องหยุมหยิมอย่างคนชั่ว คนไม่ดี น้ำท่วม ปัญหาปากท้องอะไรอีกเลยค่ะ ฮวงจุ้ยดีซะอย่าง ปัญหาก็คงหายหมดไปเองแหล่ะ เออ...เจ๊ขา ว่าแต่ซินแสทั้งหมดที่เราเชิญมาเนี่ย ฟรีรึเปล่าคะเจ๊...แหม...ใจบุญจังเลยเนอะ พ่อมหาจำเริญ...
เจ๊ๆ...ว่ากันว่าเจ๊จะกู้ตังค์มาแก้ปัญหาน้ำท่วมสามแสนล้านเหรอคะ เจ๊นับศูนย์ครบใช่มั้ยคะ มันมีศูนย์กี่ตัวละเนี่ย ตอนหนูเรียนตอนเด็กๆ เคยมีคนบอกหนูว่าเลขศูนย์ไม่มีความหมาย เจ๊คิดเหมือนเค้ามั้ยคะ ไอ้สามแสนล้านเนี่ยมันเยอะขนาดไหนอ่ะคะ เอามาเรียงเป็นตับๆ จะได้กี่รถสิบล้อหว่า เจ๊กู้มาแล้วเราจะได้เป็นหนี้ร่วมกันมั้ยคะ อ๋อ...ที่อยากรู้ ก็แค่แอบดีใจอ่ะ ที่หนูก็มีประโยชน์ด้วย ได้ช่วยแชร์ความเจ็บปวดกับเจ๊ก็คราวนี้ ช่วยกันแบ่งเบาภาระ จะได้ผูกพันกันมากขึ้น เจ๊ทำอะไรหนูก็ยินดี หนูก็อวยพร...เอ...ว่าแต่...เจ๊รู้มั้ยอ่ะ ทำไมหนูถึงรู้สึกเจ็บปวดเยอะจัง เจ็บถึงม้ามเลยค่ะ ทำไมน้า ทำไมหว่า คิดไม่ออกก็ช่างมันเถอะเนาะ...หนูลืมง่าย เดี๋ยวก็ลืมแล้ว ได้ช่วยเจ๊ ยังไงก็กำไรชีวิตมากกว่า...
ปล.ฉบับนี้หนูไม่เยินยออะไรเจ๊มากนะคะ ก็รู้ๆกันอยู่แล้ว ว่าเจ๊ก็เหมือนดาวบนท้องฟ้า ถึงมองไม่เห็นตลอดเวลา แต่ก็รู้ว่ามีดาวอยู่ เจ๊ของหนู...สดใสไฉไล ไม่สามารถลืมเลือนได้อยู่แล้น วันนี้หนูง่วง ขอไปนอนก่อนน้า แล้ววันหลังจะเขียนมาเม้ามอยใหม่...โอยะซุมินาไซค่ะ...
หนูนาคารูแย้ แพ้ข่าวลือทั้งปวงอีกต่างหาก...
17 มีนาคม 2555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น