อยากขอบคุณ...25-10-12

เขียนถึงประชาชีทุกคนที่แวะวนมาอวยชัยให้พรเรา จริงๆในปีที่ 35 ของชีวิตนี่ พบเจอเรื่องซวยๆสารพัด แทบจะนับไม่หวาดไม่ไหว ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ เรื่องที่หาทางจัดการได้ด้วยมันสมองน้อยๆ และเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่รอคอยให้ดวงอาทิตย์ขึ้นและตกซ้ำๆ เพื่อบรรเทาให้ความรู้สึกแย่ๆจางหายไป 

โดยส่วนตัวเราเชื่อว่า "เวลา" คือพาหะที่ดี ที่จะพาทุกข์ใดๆไปจากตัวเรา แต่เราก็ต้องยกออกไปให้เค้าด้ว

ยนะ ถ้าเรายินยอมเก็บไว้ เวลาทั้งชีวิตก็ช่วยห่าอะไรเราไม่ได้ มันต้องคนละครึ่งๆ ถ้าไม่นับความแก่ที่เพิ่มขึ้น ก็ดีใจชะมัดที่อายุ 35 ปีซะที ไอ้ที่เค้าบอกเบญจเพสใหญ่ก็ตอนย่างเข้า 35 นี่แหล่ะ แหม...เราเคยค้านแม่ตัวเองเอาไว้ ว่าจะไปเชื่ออะไร้ มันอยู่ที่ตัวเราล้วนๆ ต่างหากเล่า

ที่ไหนได้...ทั้งปีที่ผ่านมา...จ๋อยสนิท ทุกข์ทั้งปวงได้มาแวะเวียนไม่ขาดสาย หลายอย่างในชีวิตเป็นเรื่องเลวร้ายที่ไม่เคยเจอมาก่อน และก็ไม่เคยคิดว่าจะเจอด้วย ก็ใช่ว่าเราจะอยากชิมอาหารทุกชนิดในโลกนี้ซะหน่อย นึกถึงคำ "พรหมลิขิตขีดเขี่ยให้เหี้ยเดิน..." แล้วก็อยากเอาหัวชนฝาเถียง แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ อย่างเดียวที่พอยืนยันได้ก็คือ เราไม่ได้เป็น "เหี้ย" แน่นอน

แล้วพอได้เวลา 35 เป๊ะ...เราก็ตะหงิดๆถึงลางร้ายทั้งหมดที่มันควรจะผ่านไปจากชีวิตเราซะที ตาซ้ายกระตุกแล้วกระตุกอีก ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอหรือเส้นพลิกกูก็บ่สน ขอคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน มีดวงจิตมุ่งมั่นมาก ว่ามันต้องดีขึ้นแน่ ถึงจะมีครึ่งที่เป็นลิขิตของดวงชะตา แต่อีกครึ่งที่เหลือก็เป็นของเราอยู่ดีที่ต้องหาทางขีดเขี่ยให้เจอ

ผู้คนที่มาอวยพร ไม่ว่ามาจากเส้นทางใดๆ เรามีความสุขเช่นใด ขอให้ทุกคนมีความสุขมากกว่าอีก หน้าบานเป็นจานดาวเทียมกันไปเลย ถึงแม้เราจะทำให้ทุกวันเป็นวันดีเป็นศรีวันไม่ได้ แต่ก็ขอให้สะสมคูปองแลกความสุขให้ได้มากที่สุดละกันเน้อ....

ขอบคุณหลายๆ,คัมซาฮัมนีดาเด้อ

It's me...

Kaka walks to the 36th year...