วันที่เลวร้ายจริงๆมันไม่มีหรอก...3-11-12

เมื่อวานเจอเรื่องที่หนักใช้ได้ เป็นเรื่องที่มาจากที่ทำงาน เราเกือบซวยเพราะความวู่วามของตัวเอง เราไปเขียนเมล์ด่าชาวบ้านอย่างเสียหายเพราะความโมโห จนโดนเขียนจดหมายร้องเรียน เราโดนสอบสวน เพราะเราไม่ยอมวางอุเบกขา เหตุร้ายจึงเกิด ทำให้ท้อ เหนื่อยและเข็ด แต่เราก็รอดมาได้ ด้วยความซื่อตรงและความกล้าของตัวเอง เกราะกำบังแทบจะอย่างเดียวที่คอยคุ้มครองกาย ทำให้เราไม่ต้องตายอย่

างไร้ที่กลบฝัง

เราได้ยินประโยคดีๆจากผู้ใหญ่ที่มาสอบสวนเรา เค้าตำหนิในสิ่งที่เราทำผิด แต่เค้ากลับชมในสิ่งที่เราเป็น เค้าบอกว่า "บางทีเราก็ไม่ได้อะไร จากคนที่แก่กว่าเราหรือเป็นหัวหน้าเราเลย แต่กลับเรียนรู้ได้จากคนที่อายุน้อยกว่าเรา" เค้าขอให้เรารักษาข้อดีของตัวเองที่เค้ามองเห็นอันนั้น อย่าได้ท้อ...การอยู่ในสังคมด้วยความคิดที่เรามี เค้าบอกว่าเค้าเข้าใจว่ามันยากมาก แต่มันก็เป็นข้อดีของเรา เพราะฉะนั้นเราก็ไม่ควรทิ้งข้อดีของตัวเอง ควรรักษาไว้...

แต่มันเหนื่อยมากเลยนะ ในบางครั้งการพยายามทำในสิ่งที่ถูก มันไม่ได้หมายความว่าปัจจัยรอบตัวมันจะเอื้ออำนวย ผู้คนจะเห็นด้วยและเออออ บางทีมีมือมีดยืนรออยู่โทนโท่แต่เราดันตาถั่วมองไม่เห็นซะอย่างงั้น เมื่อก่อนมีเพื่อนฝูงมากมายเป็นเกราะกำบังคุ้มภัยช่วยดูเป็นหูเป็นตาให้ อย่างที่เคยบอกว่าวันหนึ่งโชคชะตาก็เทผู้คนออกไปให้อยู่ในที่ที่เหมาะสม วันนี้ยืนเป็นกระบี่เดียวดาย ถามตัวเองว่าเราจะเอาไงดี

ตอนนี้เรานึกถึงอย่างหนึ่งที่เคยอ่านเจอ เค้าบอกว่า "บางคนพยายามปีนเขาแทบเป็นแทบตาย เพื่อสุดท้ายมาพบว่าตัวเองปีนเขาผิดลูก" กรณีเราแค่คล้ายๆกัน คือไม่เรียกว่าแทบเป็นแทบตายนะ เราเดินเรื่อยๆ สำรวจเขาลูกนี้มา 12 ปี ได้พบเพื่อนร่วมทางดีๆเยอะเลย ตอนนี้เค้าลงเขาหมดแล้ว เราก็เหนื่อย ภูเขาลูกนี้ไม่สนุกแล้ว ถ้าอยู่ต่อเราจะล่าอะไรได้อีกนิดหน่อยแล้วก็จะกลับบ้าน ถ้าลงจากเขาซะ...ก็ต้องไปขึ้นลูกใหม่ หาล่าอะไรอีกซักพักก่อนเดินทางกลับบ้านเหมือนกัน...

มุมมองอีกด้านในใจคือ ความจริงแล้วทุกอย่างที่เกิดกับเรา ล้วนให้บทเรียนกับเรา อยู่ที่เราจะมองเห็นมั้ย ถ้าเรามองหา เราจะมองเห็นแน่ มันจะมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นเสมอ หลังจากเรารอให้ความคิดมั่วซั่วตกตะกอน เหลือบทเรียนที่ใสแจ๋ว นำไปใช้ได้ในการเผชิญเหตุการณ์เลียนแบบในภายภาคหน้า หนังสือ "ประสบการณ์ของเรา" ที่มี "บทเรียน" มากมาย เป็นฮาวทูที่อยู่ในสมอง นำมาใช้ได้ในยามที่ต้องการ

สิ่งที่สำคัญมากๆอีกอย่างคือการเก็บเพื่อนร่วมทางนะ เพื่อนที่แวะเข้ามาหาเราในแต่ละช่วงเวลา มันจะมีค่าเสมอ...ถ้าเราเห็นว่าดีและรักษาพวกเค้าไว้ มันจะไม่มีค่าเลย...ถ้าเราเห็นว่าดีแต่ปล่อยให้พวกเค้าจากเราไป 

ถ้าเราทำได้ดี ทุกครั้งที่มีปัญหา โชคชะตาจะเมตตาเรา ส่งเพื่อนๆให้วิ่งเข้ามาหาเราโดยบังเอิญ เอาเบาะนุ่มๆมารองไว้ ทำให้เราไม่เจ็บตัวมากนัก ทำให้เรารู้ว่าวันที่เลวร้ายจริงๆน่ะ มันไม่มีหรอก...

แด่เพื่อนๆที่พากันเอาเบาะมารองรับเราเมื่อคืนนี้...ขอบคุณหลายๆ...

It's me...

Kaka beloved!

3 พฤศจิกายน 2555