ไม่ได้เขียนถึงเจ๊ไม่เท่าไหร่ ขวัญใจของหนูยังก่อเรื่อง...เอ๊ย...ยังสร้างสรร สร้างขวัญและกำลังใจให้ลูกตำบลตัวเล็กๆ อย่างหนูไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะคะ หนูล่ะคิดทึ้งคิดถึงเจ๊...เดี๋ยวก่อนค่ะ ไอ้ ‘คิดทึ้ง’ นี่ไม่ได้หมายความว่า ‘คิดจะทึ้ง’ เจ๊นะคะ มันเป็น Adverb ขยายคำว่า ‘คิดถึง’ เฉยๆอ่ะค่ะ ต้องอธิบายให้ชัดเจนกันก่อน เพราะว่าเจ๊ยิ่งเปราะบาง เดี๋ยวจะเข้าใจผิดเอาได้ง่ายๆ แถมมีคนชอบกวนน้ำให้ขุ่นอยู่ตลอดด้วย เฮ้อ...ชีวิตเจ๊เนี่ย อุปสรรคมันเยอะเกิ๊น เยอะเกินไปมั้ยคะ...
กับวีรกรรมล่าสุดที่เจ๊ของหนูสร้างไว้ในสังคม Social Network เฟสบุ๊คอะไรเนี่ย หนูไม่ขอวิพากษ์นะคะ แต่สิ่งที่หนูอยากจะบอกก็คือ หนูไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเจ๊จะเมพขิงขนาดหาทางเอาตัวรอดได้ คิดแล้วก็อยากจะประสานมือคารวะงามๆ ซัก 1 ดอก ก็ที่เจ๊บอกว่า ‘เป็นความผิดพลาดของทีมงาน’ อี้แน...กระโดดกระทืบ Like ให้ไปเลย
คิดยังไงก็คิดไม่ออกเลยนะคะ ว่าถ้าเหตุการณ์อย่างงี้มันบังเอิญเกิดกับหนูตัวกระจิ๊ดริด ซึ่งสมมติว่ามีคนกลั่นแกล้ง ซึ่งมันต้องมีแน่ๆเลย สติปัญญาอย่างหนูจะหาทางเอาตัวรอดยังไงได้ แล้วผู้คนเค้าจะเชื่อหนูมั้ย แต่พอเป็นเจ๊นะ หนูเห็นเจ๊ในทีวีเมื่อวานนี้อ่ะ โห...หนูขอยกนิ้ว 20 นิ้วอีกครั้งนะคะ เจ๊อย่างพลิ้วเลย เจ๊บอกว่าก็เป็นความผิดพลาดของน้องทีมงานที่ทำ page...อึ้งกันไปทั้งบาง
โห...ความเมตตาของเจ๊ยังไม่จบ ตามตบด้วยการที่เจ๊บอกนักข่าวอีกว่า ขอความกรุณาเลิกทำข่าวซ้ำเติมน้องเค้าได้แล้ว มันเป็นความผิดพลาดของเค้าก็จริง แต่ว่าเค้าก็ได้รับโทษแล้ว คือโดนเจ๊สั่งพักงานไปเรียบร้อยโรงเรียนจีน เราทุกคนควรที่จะหยุดซ้ำเติม และให้อภัยเค้าได้แล้ว สวดยวดเลยค่ะเจ๊...เล่นเอาคนปล่อยคำถามหงายหลังตึงตึ่งโป๊ะกันไปเรยยย...ใช่ ว่าทุกคนในโลกหล้าจะมีความสามารถในการเอาตัวรอดเช่นนี้ได้นะคะ
นี่แหล่ะ เมพขิงๆ ที่แท้จริง เด็กๆน่าจะได้ดูเป็นตัวอย่างนะคะ อนาคตตำบลเราพลิ้วไสวสดใสสวยงามเด็ดดวงแน่ค่ะเจ๊ เรื่องนี้มีบทเรียนนะคะ เหมือนเจ๊กำลังจะสอนว่ารักบ้านก็ควรเผื่อแผ่ถึงนกกาที่มาอาศัยด้วย แต่นกกาพวกเนี้ย มันสร้างความเดือดร้อนให้เจ๊มากไปป่ะคะ หนูล่ะเซี้ยวเสียว...หนูว่าภาคต่อไป coming soon แน่ๆ เลยอะค่ะเจ๊ ยังไงก็ระวังๆไว้บ้างก็ดีนะคะ โบราณว่าจิ้งจกทักยังต้องฟัง นี่หนูเลยนะคะ (แฟนตัวยง) บุญรักษานะคะเจ๊คนดี...
อาทิตย์ก่อน ตำบลเราก็ปั่นป่วนใช่ย่อยเลยนะคะ ก็แหมๆ...เรื่องพรฎ.เพิ่งจะเงียบไปไม่เท่าไหร่ ก็มีใครมาสร้างความเสื่อมให้เจ๊อีกแล้ว ไม่เว้นวายเลยนะคะไอ้พวกเนี้ย ดูซิอยู่ดีไม่ว่าดี..อยู่ๆ รมต.ก็เสนอเรื่องจะคืน Passport พาพี่ชายเจ๊กลับบ้าน หนูล่ะนึกในใจ...พี่ชายเจ๊ไม่ใช่หมีแพนด้าซะหน่อย ทำไมต้องพากลับบ้านด้วย ไม่เข้าใจเลยนะคะว่าทำไมจะต้องมาคิดแทนเจ๊ตลอดเวลาเลย ถามพี่ชายเจ๊ซักคำมั้ยว่าอยากกลับรึเปล่า พอมีใครไปถามที พี่ชายเจ๊ก็บอกไม่รู้เรื่อง ไม่เค้ย ไม่เคยขอ ไม่เคยสั่ง พี่ชายเจ๊ก็ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ซะหน่อย พวกเนี้ยมันตัวเสือกชัดๆเลยเนอะ
เห็นมั้ยล่ะ...พอนักข่าวไปถาม สุดท้ายเจ๊ก็บอกว่าไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ก็นั่นไง...หนูว่าแล้ว ทำอะไรโดยพลการ พวกที่สร้างเรื่องเค้าให้สัมภาษณ์สื่อออกนอกหน้าถึงเรื่องนี้ ไม่ถามเจ๊ซักคำ มีอย่างที่ไหน พวกเนี้ยเค้าเห็นเจ๊เป็นหัวหลักหัวตอหรือไงนะ ทำอะไรไม่บอกไม่กล่าวกันบ้างเล้ย พอสื่อแคะไปแคะมา เจ๊ก็เดือดร้อนทุกทีเลยเนาะ
ทีหลังนะคะ เวลาประชุมกับคนพวกนี้ เจ๊ถลกผ้าถุงยกขาข้างหนึ่งวางบนเก้าอี้เลยนะคะ (ทำเหมือนซือเจ๊ในหนังจีนน่ะค่ะ พอนึกออกนะคะ) แล้วชี้หน้าด่าแม่มันไปเลยค่ะ ว่า “ชั้นนะยะที่เป็นนายพวกแก๊...ช่วยสำเหนียกด้วย เห็นมะ ทำไรกันชั้นไม่เคยรู้ซักอย่าง เดือดร้อนมั้ยเนี่ย ขี้เปรอะตัวไปหมดแล้ว นี่ขนาดชั้นโยนเก่งนะเนี่ย ยังไม่วาย กระเด็นเล็ดมาจนได้ จะเวิ่นเว้อกันไปถึงไหนยะ พวกแก๊” สั้นๆ ค่ะเจ๊...ท่องไปดีๆ ย้ำว่า...อย่าหลุดนะคะ ขืนพูดผิด...เดี๋ยวจะโดนล้ออีก แม่คู้นนนน...ช่างน่าสงสาร น่าเห็นใจอะไรจะปานนี้...เป็นหนูหน่อยไม่ได้ ไอ้พวกนี้ แม่จะไล่ออกให้หมดเลย รกอบต.จริงๆ ชิมิๆ
เจ๊คะ...ไหนๆ หนูเขียนมาทั้งที ก็ขอถามนิดนึงนะคะ กรณีศึกษาเอาไว้สอนลูกหลานน่ะค่ะ ที่ปลัดกระทรวงที่เค้ารวยๆ แล้วโดนขโมยขึ้นบ้านน่ะค่ะ หนูขอสงสัยนิดหนึ่งนะคะ ว่าทำงานราชการมันรวยขนาดนั้นเลยเหรอคะ หรือว่าเป็นมรดกพ่อแม่เค้าคะ แล้วคนรวยเค้าต้องเบิกตังค์มาใส่ลังแล้วเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าเหมือนกันอย่าง งี้ทุกคนเลยมั้ยคะ แถวๆบ้านหนูน่ะ เค้าใช้บัตรเอทีเอ็มอ่ะค่ะ พอจะใช้ที เค้าก็ไปกดเอาทีละสองร้อยสี่ร้อยเท่าที่จำเป็นค่ะ
หนูดูใน net เค้าบอกว่า คุณน้าปลัดเนี่ย แกไม่อยากเสียค่าธรรมเนียมกดเอทีเอ็มบ่อยๆค่ะ เสียรวมๆกันมันก็หลายอยู่ คนรวยเค้าขี้ตืดกันขนาดนี้เลยเหรอคะ ครั้งละ 5 บาท 10 บาทเอง แล้วเอาไปซ่อนในตู้เสื้อผ้า จะไม่เสี่ยงมดปลวกเหรอคะ หรือว่าบ้านคนรวยไม่มีมดปลวก แล้วนก หนู งูเห่าล่ะคะมีมั้ย ยังไงมันก็ดูเสี่ยงอยู่ดีแหล่ะหนูว่า หรือว่าตู้เสื้อผ้าบ้านคนรวยเนี่ย มันจะคล้ายๆตู้เอทีเอ็มคะ ก็เลยดูปลอดภัย แต่ถ้าปลอดภัยจริง ขโมยก็ไม่น่าจะเอามาโม้ได้เป็นตุเป็นตะขนาดนี้นะคะ
ที่หนูถามเจ๊เนี่ย...ก็เพราะว่าหนูจะได้สอนลูกสอนหลาน ให้หาทางแก่งแย่งแข่งขัน เพื่อเอาร่างไปแปะไว้ในระบบราชการให้ได้ ครอบครัวเราจะได้มีโอกาสลืมตาอ้าปากกันซักที ไอ้หลายๆร้อยล้านเนี่ย มันคือรางวัลแห่งความซื่อสัตย์ใช่มั้ยคะ ถ้าเราสัตย์ซื่อ เราก็จะร่ำรวยกันทั้งตำบลใช่มั้ยคะ ว่าแล้วเชียว...ไอ้หนูเนี่ย ตอนเด็กๆเคยฟังแต่เพลงรางวัลแด่คนช่างฝัน ก็เลยได้นั่งทำตาปริบๆ เกาหัวมองแต่ดวงตะวันส่องเป็นแสงสีทองอยู่อย่างงี้ไงเล้า...ว่าแล้วก็เกาหัว แม่ตีน แล้วแคะขี้เล็บมาดมเล่นแก้กลุ้มดีฝ่า...
เจ๊ขา...หนูเห็นเจ๊กับพี่ชายก็หนึ่งในตองอู รวยไม่แพ้ใครเหมือนกัน ถ้าเทียบรุ่นกับคุณปลัดนั่น เค้าคงเป็นแค่ตุ๊กๆกระป๋อง แต่เจ๊เนี่ยเปรียบแล้วน่าจะเป็นรถถังติดขีปนาวุธครบเซ็ต Limited Edition อีกต่างหาก บี้คุณปลัดตกถนนตายตั้งแต่ยังไม่ออกตัวด้วยซ้ำ เจ๊น่าจะมีทัศนแบบ Bird Eye View น่าจะไขข้อข้องใจของหนูได้แน่ๆ เลย ชิมิเคอะ...เออ...ว่าแต่ เจ๊พอจะมีเส้นสายราชการ สำหรับลูกหลานสมาคมคนรักเจ๊บ้างมั้ยอ่ะคะ พวกมันจะได้ไม่ต้องปากกัดตีนถีบมาก ลูกหลานหนูจะได้รู้สึกสุขสบาย ใช้ทางลัดเป็น เหงื่อจะได้ไม่ต้องไหลออกทางรูขุมขนเยอะ...
ว้า...ยาวจัง เจ๊เมื่อยรึยังคะ ถ้าอ่านนานๆ เจ๊จะอ่านผิดอ่านถูกมั้ยคะ หนูยังไม่ได้ถามไถ่ถึงพี่คนนั้นเลยที่เค้ากลับมารับโทษติดคุกอ่ะค่ะ ก็พี่เค้าหนีไปตั้งนานแล้ว จู่ๆก็หายไป จู่ๆก็หวนมา แล้วก็พูดสั้นๆด้วยประโยคที่ว่า ‘ผมเชื่อในกระบวนการยุติธรรมครับ’ โอ้...ช่างเท่กับระเบิดไปเลยค่ะ เด็กๆดูเป็นล้าน มีคนเอาอย่างแน่ เราจะเจริญกันใหญ่แล้ว หนึ่งผลิตภัณฑ์เท่กันยกตำบล...ภาษิตจีนว่า มอบตัวสิบปียังไม่สาย พี่เค้าไปไม่ทันไร กลับมามอบตัวแล้ว หนูว่าเจ๊ต้องให้ความเป็นธรรมกับพี่เค้าแหงๆเลยใช่มั้ยคะ...รู้น้า...ว่าเจ๊ เป็นคนตรง...
ก็ข่าวว่าพี่เค้าหายตัวไปนานนม ใครไปหาก็ไม่เจอ รู้แต่ว่าอยู่ตำบลข้างๆ ไม่มีใครมีปัญญาเอาเค้ากลับมารับโทษได้เลย พอเจ๊มาเป็นนายกอบต.บารมีเปล่งปลั่งออร่าเรืองรอง อย่างกะสังข์ทองเรียกเนื้อ ไม่ต้องเปลืองเรี่ยวแรงอะไรซักกะตี๊ด เหมือนเจ๊ผิวปาก วี้วววว...แล้วพี่เค้าก็ปลิวกลับมาเข้ากระบวนการกฎหมายอย่างง่ายดาย เจ๊พอจะบอกเคล็ดลับบ้างได้มั้ยอ่ะ ว่ามีคาถาอะไรดี เผื่อเอาไว้หาสามงสามีอะไรเงี้ย...แต่ขอที่เป็นคนธรรมดานะคะ แบบติดโทษแบนมามันแหม่งๆอ่ะค่ะ อยู่ด้วยแล้วเดี๋ยวจิตใจไม่ปลอดโปร่ง
ทุกค่ำคืน ฝากกับความมืดไป บอกเธอไว้อย่าได้ร้าวรอน บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน จะร้อนหนาวเป็นห่วงเธอ รักษาตัว...รักเจ๊...เกินใจทัดทาน...ฮีโร่มัยซินคนเดิมของหนู...
ปล.ไม่คิดจะเปลี่ยนร้งเปลี่ยนรถไรงี้บ้างเลยเหรอคะช่วงนี้ หนูสะเปะสะปะมาหลายงวดแล้วน้า...
กำลังใจของหนู...เป็นของเจ๊เสมอ...
หนูนาคารูแย้ตัวเดิมค้า....
8 ธันวาคม 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น