หวยอีกหนึ่งอย่างที่แม้จะไม่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ก็ถูกใจชาวบ้านอย่างชะงักนักแล ก็คือ หวยใต้ดิน ซื้อง่ายขายคล่องแอบซื้อ แอบขาย เย็นมา ถ้าฟลุ้คถูกล่ะก็ งานนี้ไม่ต้องอ่งต้องแอบมันแล้ว กรี๊ดกันสนั่นเมือง เกิดความปลื้มปิติ ยินดีปรีดาปราโมทย์กันออกนอกหน้า แล้วตำนานความฝันก็จะเริ่มถูกพร่ำพรรณาถึงความแม่นยำไปต่างๆ นานา ในขณะที่ถ้าไม่ถูก ความสัมพันธ์กับเลขที่ออก ก็จะตามมาเหมือนกัน น่านไง...ว่าแล้ว...เห็นมั้ยล่ะๆ...ว่าแล้ว...แล้วก็ไม่ได้ซื้อ
ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเก็บไว้ เพราะนึกทีไรก็ขำ ในฐานที่เรามีแม่เป็นผู้คร่ำหวอดในวงการ คิดว่าคงไม่ได้มีแต่แม่เราเท่านั้นที่เป็นเช่นนี้ เพราะฉะนั้น...นี่ไม่ได้เป็นการนำแม่มาขาย หากแต่นำเรื่องมาเล่าแบ่งปันกันเท่านั้น เพราะความผูกพันอันเนื่องมาจาก เห็นหน้าตา บน-ล่าง-โต๊ด-เต็ง ตั้งแต่จำความได้ ทำให้เรารู้สึกเหนียวแน่นหนึบอยู่มิรู้คลาย
แม่ชอบมากที่จะทำนายฝันตัวเอง แล้วทดเอาไว้ในใจ หรือในกระดาษ จนกว่าจะถึงวันหวยออก คิดว่าแม่คงชอบฝันมากด้วย ระหว่างนอนหลับแล้วฝันกับไม่ฝัน คิดว่าเค้าคงเลือกนอนแล้วฝันจะดีกว่า จะได้มีอะไรสนุกๆไว้ตีเล่นในวันรุ่งขึ้น ตั้งแต่เล็กจนโต ภาพที่จำได้มันก็ประมาณนี้แหล่ะ ทุกวันนี้แม่น่าสงสาร อยู่บ้านกับพ่อสองคน ลูก 3 คน กระเด็นกระดอนไปทำงานต่างถิ่นหมด แม่ต้องใช้บริการป้าและยายที่เป็นเพื่อนบ้าน คอยเป็นเพื่อนผู้ฟังและรวมหัวกันซื้ออย่างสนุกสนาน คิดแล้วก็ไม่รู้จะสงสารแม่หรือคนข้างบ้านดี ไม่รู้โดนแม่หลอกไปกี่งวดแล้ว
แม่รู้ว่าการเล่นหวย มันผิดกฎหมาย มันไม่ดี แม่เลยชอบทำท่าระแวดระวัง กลัวว่าจะมีตำรวจมาจับ เฮ้อ...บ้านอยู่ไกลจากเมือง 10 กิโลเมตร ตำรวจที่ไหนจะมาจับว้า แล้วก็ตามประสาคนแก่ ยิ่งแอบ ก็ยิ่งดูมีพิรุธ ดูแล้วก็ตลกดี แม่สอนพวกเราว่า อย่าทำงานทุจริต อย่าเป็นคนขี้โกง อย่าอยากได้เงินคนอื่นฟรีๆ ในวงเล็บว่า แต่เล่นหวยไม่นับนะ เพราะอันนี้กูก็เล่นเหมียนกัลลล์ แม่บอกแม่ไม่หวังมากนะ ขอแค่ได้พาลูกทุกคนกลับบ้าน...ฮ้า...ซื้อเลขละไม่เกิน 20 บาท ต่องวดไม่เกิน 300-400 บาทเนี่ยนะ ร้องเสียงหลงกันทั้งบ้านเลย...
ตอนเด็กๆ ด้วยความที่ผู้ใหญ่รอบตัว ฝักใฝ่ในการแทงหวยหมด เราก็เลยเป็นไปด้วย ตอนอยู่อนุบาล เพื่อนเคยพาไปเล่น ขูดต้นมะขาม เป็นวงแบนๆ แล้วก็เอาเทียนมาลน เสร็จแล้วก็เอาแป้งมาทา ไม่พอ...ยังเอาดอกไม้มาวาง นั่งไหว้ต้นมะขามด้วยความเคารพ ทา-ถู...ทา-ถู อยู่อย่างงั้น จนมองเห็นเลข แล้วก็แอบไปบอกผู้ใหญ่ให้ซื้อ พอหมดสนุกจากเรื่องนี้ ก็เปลี่ยนต้นมะขามเป็นฐานทัพ เอาไว้เล่นโป้งแปะ (เดี๋ยวบางคนจะไม่รู้จัก โป้งแปะ ก็คือ ซ่อนหา นั่นเอง อย่าบอกนะว่ามีบ้านใครเรียกว่า Hide and Seek ด้วย...อร๊าย...ไฮโซเกินไปมั้ย) ง่ายๆเลย ด้วยการเอาตีนน้อยๆของเรานี่แหล่ะ ปีนเหยียบขึ้นไป ซ่อนตามกิ่งก้าน เปลี่ยนเสื้อกับเพื่อนด้วย เพื่อเป็นการสับขาหลอกไอ้คนหา ให้มันชี้ผิดตัว
พอโตขึ้นมา มาเป็นอีสาวฉันทนาทำงานในโรงงานอีก หนีไม่พ้นอบายมุขชนิดนี้แน่นอน ชีวิตนี้...งวดแรกที่เล่นที่โรงงานคือไปลอกเค้ามา ถูกด้วย 10 บาทแน่ะ เลข 48 ได้ 700 บาท ภูมิใจมาก เพราะนั่นคือน้ำพักน้ำแรง ลอกกับมือเลย เพื่อความสัมพันธ์กับเพื่อนพ้อง พี่น้องที่ทำงาน หากเราคุยหรือพูดเรื่องเดียวกัน การทำงานก็จะง่ายขึ้น เค้าเล่นหวยกัน เราก็เล่นด้วย แต่เราไม่ถึงขั้น ‘บ้า’ นะ
ที่โรงงานเรา ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า ‘บ้า’ ได้มั้ย เค้ามีฝัน เค้ามีหนังสือทำนายฝันด้วย หนักกว่านั้นก็มีการขูดต้นไม้ ขัดมัน...เงาวับ...หาเลขกันไป...แต่เราไม่ได้ทำด้วยนะ....(โตมาก็เลิกแล้ว อายตัวเองมาก)...หนักที่สุดที่เพิ่งได้รู้มาไม่นาน คือพ่อบ้านแม่บ้าน เค้าจับคางคกที่ลานซักล้าง ไปอาบน้ำทาแป้ง แต่เนื่องจากมันเป็นคางคกผิวตะปุ่มตะป่ำ สิ่งที่มันต้องการไม่ใช่ความสะอาดและหอมฟุ้ง มันก็เลยซึมเศร้า และตกยาง...คางคกตกยางในที่สุด นี่แหล่ะสิ่งที่ผู้คนรอคอย เค้าไปเฝ้าดูยางมันไหลออกมาว่าคล้ายกับเลขอะไร แล้วก็เอาไปแทงหวยซะ ตาดีได้ตาร้ายเสีย บอกไม่ถูกว่าจะตลกหรือจะเศร้าดี นักอนุรักษ์สัตว์มาเห็นเข้า มีหวังไล่ฆ่าพ่อบ้าน แม่บ้านแน่ ไอ้คางคกตัวนี้ถูกทรมานอยู่หลายงวด ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันตายไปแล้วยัง
ส่วนตัวเรา ตามความน่าจะเป็นที่คิดได้ เมื่อคิดว่าต้องเล่น ก็ขอมีหลักการหน่อย โดยคิดพิสูจน์ดวงตัวเองด้วยการซื้อเลขๆเดียวไปเลย เลขสองตัว ซื้อ 1 บาท ถ้าถูกจะได้ 70 บาท หมายความว่า ถ้าซื้อเลขเดียวไปตลอด 71 งวดจึงขะขาดทุน เมื่อประมาณ 10 ปีก่อน เราก็เลยคิดเลขมา 1 ตัว ซื้องวดละ 100 บาท ปีหนึ่งหวยออก 24 งวด (เดือนละ 2 ครั้ง) หมายความว่า เกือบ 3 ปี ถึงจะขาดทุน
คนเราซื้อเลข 1 เลข ความเป็นไปได้ที่เลขนี้จะไม่ออกภายใน 70 งวด (เกือบ 3 ปี) คือ ไม่น่าจะเป็นไปได้ใช่มั้ย เราก็เริ่มซื้อจากมีกำลังใจแรงกล้ามาก กาลเวลาผ่านไป เรายังซื้อด้วยอัตราสม่ำเสมอ ณ บัดนี้ 10 ปีผ่านไป ฟ้าได้ชี้ให้เราเห็นแล้วว่า ลำแข้งของตัวเองสำคัญขนาดไหน มันเป็นไปแล้วที่เลขที่เราเลือกไม่เคยเข้าวินกับเค้าเลย
ได้แต่นั่งเกาหัว ท่ามกลางการหัวเราะถากถางของชาวบ้าน มันจะเป็นไปได้ไง ที่เลขอื่นๆ ออกซ้ำเอา ซ้ำเอา ส่วนเราก็ได้แต่จ๋อย และไม่กล้าหยุดซื้อ เพราะดูเหมือนเป็นเลขประจำตัวของตัวเองไปแล้ว และถ้ามันออกมา โดยที่ไม่ได้ซื้อล่ะก็ ร้องไห้ขี้มูกโป่งแหงๆ
ก็อยากมีชีวิตที่ ‘โชคดี’ บ้างอะไรบ้าง ไม่ใช่เอะอะก็ ‘อัตตาหิ อัตตโน นาโถ’ ลูกเดียวเลย...
It’s me
คนไม่มีดวง
16 ธันวาคม 2554

ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น