น.หนูไต่รั้ว บ.บัวงามซึ้ง ป.ปลาอยู่บึง ผ.ผึ้งต่อยเอา ฝ.ฝาทนทาน พ.พานของเจ้า ฟ.ฟันของเรา ภ.สำเภาใหญ่ยิ่ง ม.ม้าน่ารัก ย.ยักษ์มักหยิ่ง ร.เรือเร็วจริง ล.ลิงซนเหลือ ว.แหวนมีค่า ศ.ศาลาวัดเหนือ ษ.ฤาษีจุนเจือ ส.เสือสอนลูก ห.หีบใส่ผ้า ฬ.จุฬาพันผูก อ.อ่างอย่างถูก ฮ.นกฮูกตาโต้ (หมุนตัวกลับหลังหัน แล้วเอามือมาทำเป็นแว่นเหมือนตานกฮูกด้วย)...
หมายเหตุ: หา ฃ.ฃวด กับ ฅ.ฅน บนแป้นพิมพ์นานมาก เพราะไม่เคยได้ใช้เลย...
ที่เขียนมานี้ เพื่อที่จะบอกว่า ตอนเข้าเรียนอนุบาล คุณครูให้ท่องพยัญชนะ ก-ฮ แบบนี้ คุณครูเหมือนเทพเจ้าอยู่แล้ว ให้ทำอะไรก็ทำ เราก็ท่องแบบนี้จำของเรามาตลอด เราเรียนอนุบาลและประถมที่โรงเรียนอนุบาลสุรินทร์ มัธยมที่โรงเรียนสิรินธร ก็อยู่ที่สุรินทร์อีก พอมหา’ลัย ย้ายจังหวัดมาเรียนที่มหา’ลัยขอนแก่น ก็ไม่ได้คุยกับใครเรื่องพยัญชนะของเราเลย คิดเองมาโดยตลอดว่ามันคงเหมือนๆกัน
แต่พออายุเยอะเริ่มมาเยือน คนเราก็จะเริ่มพูดถึงอดีต อยู่ที่ทำงาน (เราทำงานที่นิคมอุตสาหกรรมบางปู สมุทรปราการ) เราเคยคุยกับน้องๆ ที่อายุแตกต่างกันไป มีการพูดถึงพยัญชนะกันว่า ใครยังท่องก.ไก่ ถึงฮ.นกฮูกได้บ้าง เราก็สะแหล๋นหน้าทันที “กูๆๆ...กูคิดว่ากูน่าจะท่องได้” ว่าแล้วก็เริ่มร่าย ก.ไก่ตัวใหญ่ ตามแบบฉบับเลย ปรากฏว่าเรียกเสียงหัวเราะกระจาย พวกมันบอกว่า เกิดมาก็เพิ่งเคยได้ยิน พอถึง บ.ใบไม้ เราก็ “บ.บัวงามซึ้ง” ถึงกับหัวเราะท้องแข็งกันไปเลย
“ขออีกรอบพี่ ขออีกรอบ บ.อะไรนะ”
“บ.บัวงามซึ้งไงมึง ซึ้งรึยัง”
พวกมันชมจากใจ “พี่บ้านนอกจริงๆฮะ”
ไอ้หนุ่มบอกว่า “พี่แม่ง...กำโป้งมาก” คำว่า กำโป้ง เวลาพูดต้องเน้น พูดเหมือนตะคอกจะได้ใจมาก
เราถามมันว่า “กำโป้ง...อะไรของมึงวะ” กูเกิดมาไม่เคยได้ยิน...หนุ่มเป็นคนใต้ บอกว่ากำโป้งแปลว่าบ้านนอกกกกก โห...กำโป้งของมึงนี่กำโป้งกว่ากูเยอะเลย กำโป้ง...ถ้าอยู่สุรินทร์จะมีสมการคือ
กำโป้ง = เซาะกราว ; เซาะกราว = บ้านนอก
เราก็เลยถามว่า แล้วพวกมึงท่องกันยังไง ส่วนใหญ่ก็จำกันไม่ค่อยได้ แต่เกือบทุกคนจะเป็นเวอร์ชั่น ก.เอ๋ยกอไก่ ข.ไข่ในเล้าฯ ไอ้หมี น้องอีกคนหนึ่งบอกว่า โรงเรียนผมสอนท่องอย่างงี้นะ ก.ไก่ ข.ไข่ ฃ.ขวด ค.ควาย ฅ.คน ฆ.ระฆัง ง.งู จ.จาน ฉ.ฉิ่ง มันท่องไปเรื่อยๆ จนถึง ฮ.นกฮูก เราได้แต่อ้าปากค้าง มึงทำได้ยังไง สุดจะทึ่งตะลึงงัน มันเรียนที่โรงเรียนสาธิตมอ.ปัตตานี โรงเรียนเทพพพพพพ....
ในใจรู้สึกนับถือ แต่เราบอกมันไปว่า “โรงเรียนมึง...ใจร้ายมาก ให้เด็กท่องอย่างงี้ได้ยังไงวะ เด็กแม่งขาดจินตนาการกันหมดพอดี อยู่ในโลกความจริงเกินไป” เด็กๆต้องสนุกสนานนะ เล่นท่องกันแบบนี้ ไม่รู้จะเอาความสนานมาจากวรรคไหนเลย
ไอ้หมีกับไอ้หนุ่มอายุห่างกันสองปี จบจากโรงเรียนเดียวกัน ยังจะมีโอกาสโคจรมาเจอกันอีก หมียังท่องพยัญชนะได้ฉะฉาน แม้ว่าบางตัวจะลืม แต่มันก็กู้หน้าได้ ไอ้หนุ่มนี่เบลอๆ เอาไปใช้ถูกก็บุญเท่าไหร่แล้ว ไอ้หมีเป็นคนมี story ที่ยาวเฟื้อย แค่นึกถึงมันก็ต้องขำรอแล้ว เอาไว้วันหลังค่อยเขียนถึง...เรื่องมันยาว ยาวและสนุก...
กลับมาที่พยัญชนะของเรา พยัญชนะไทยมีอยู่ 44 ตัว คนส่วนใหญ่มักท่องไม่ได้หรอก แต่ก็ยังดีวะที่เอาไปใช้ประกอบคำเป็น ของอังกฤษมี 26 ตัว น้อยกว่าเราแค่ 18 ตัวเอง ไม่เคยมีใครจำไม่ได้เลย ท่องได้คล่องปรื๋ออีกต่างหาก เป็นเพลงก็ร้องได้ บางคนอาจบอกว่าก็จะจำไปทำไม ใช้เป็นก็พอแล้ว
เออ...นั่นสิเนาะ จะจำมันไปทำไมวะ บอกไม่ได้เหมือนกันแหล่ะ แต่สำหรับเราแล้ว การจำได้แม้เพียงกระท่อนกระแท่น บางทีแทบจะทำให้นึกถึงวันที่หัดมันได้เลยนะ คนเรามีอดีต มีปัจจุบัน พอถึงวันหนึ่ง วันที่เราเรียกมันว่าอนาคต ถึงตอนนั้น อดีตไม่ว่าดีหรือไม่ดี มันก็อาจดูมีค่าขึ้นมาเลย มีค่านะ ส่วนราคาของมันก็แล้วแต่ว่าเราจะต้องจ่ายไปเท่าไหร่ เราจะเรียกมันว่า 'บทเรียน' ภาษา...กว่าจะพัฒนามาได้ก็คงเป็นอย่างงี้เหมือนกันล่ะมั้ง
วันนี้ขอจบสวยๆ ด้วยการบอกว่า “พยัญชนะไทยของเรา ภาษาไทยของเรา” (ฟังดูเหมือนสโลแกนเบียร์เนาะ ก็ใช่สิ อันนี้ลอกมา ขอให้เครดิตเค้านะ แต่ฟังแล้วอย่าอยากกินพยัญชนะล่ะ)
It’s me
คนที่รักภาษาไทยมาก โดยเฉพาะภาษาพ่อขุนฯ
12 พฤศจิกายน 2554
ขอบคุณนะคะ กำลังหาการท่องภาษาไทยแบบนี้อยู่
ตอบลบผมท่องแบบนี้เหมือนกัน และพวกก็งงเหมือนกัน
ตอบลบแม่เคยท่องให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ยังจำได้อยู่ชอบมากๆน่าจะนำมาใช้ประกอบการสอนให้เด็กเล็ก หายากมาก ขอบคุณมากที่นำมาให้ได้ดู
ตอบลบ